Gastenboek
Laat hier een bericht achter op welke manier Uit Verwachting jou geraakt heeft. Zodat jouw verhaal als inspiratie voor mij en andere vrouwen kan dienen.
Schrijf ook een reactie
______________________________________________________________________________________________
08.02.2009
Ik heb genoten van je 1e boek! Heb het in 1 adem uitgelezen. Agnes
_________________________________________________________________________________________________________________________
05.02.2009
Ik heb je boek gekocht nadat ik zelf een miskraam had gehad, 2 maanden geleden. Het was een steun om te lezen, jouw verhaal was zo herkenbaar. Het begin van het boek herkende ik weinig in jouw verhaal, maar toen je de echo had en het hartje van 'Vlokje' niet klopte, herkende ik dat helemaal. Mijn gevoelens waren zoals het jij ze omschreef. Ik vond het een prachtig boek en ik heb er veel aan gehad om mijn verdriet een plaatsje te kunnen geven. Bedankt!
_________________________________________________________________________________________________________________________
01.02.2009
Wauw, wat een indrukwekkend boek. Een wauw voor lef.
Omdat je je leven neerlegt op honderden nachtkastjes (zoals je op je blog mooi beschrijft) Omdat je een taboe doorbreekt. Van zwangerschappen mogen kennelijk toch vooral alleen de leuke kanten gezien, gevoeld en besproken worden. Omdat je me mee te laten voelen in de verontwaardiging dat "de zorg" de mens niet als uitgangspunt heeft, maar de "medische klacht" die verholpen moet worden. Maar ook dat je laat zien dat er gelukkig uitzonderingen zijn.
Een wauw voor humor. Hoe heftig soms ook, ik heb ook veel gelachen. Ik zag de vakantie in Frankrijk helemaal voor me, zelfs zonder maar iets te weten van haute couture.
Een wauw voor ontroering. Omdat je zo zacht en lief over Vlokje schrijft. Zo intens als het over vriendschappen en je ouders gaat. Om je beeld 'In Verwachting'
Een wauw voor ...gewoon een ontzettend mooi, ontroerend, lekker geschreven boek... en omdat je me een kijkje hebt gegeven in een gevoelswereld/ leefstijl die ik totaal niet ken, maar door je manier van schrijven toch een stukje voor me zichtbaar is geworden.
Dank je wel. Ik kijk uit naar je volgende boek.... Marianne
________________________________________________________________________________________________________________________
31.01.2009
Dank je voor je boek. Ik ben 55 jaar heb 3 kinderen waarvan er 2 al een tijd uit huis zijn. Ik wist niet wat ik moest verwachten. Maar vanaf het begin was er een herkenbaarheid. Het zoeken naar jezelf, yoga, meditatie en veel andere dingen. In augustus 1976 werd onze zoon geboren. We wilden graag meer kinderen en als we er iets over te zeggen hadden niet te lang uit elkaar. Dolgelukkig dat ik ook dit keer snel en zonder moeite weer in verwachting was. Onzeker toen ik in een weekeinde wat bruine afscheiding ontdekte. Maandagmorgen de verloskundige gebeld, die me toch graag wilde zien die dag. Na inwendig onderzoek, in die tijd was een echo nog niet normaal, zei ze dat mijn baarmoedermond open stond en dat ik me moest voorbereiden op een miskraam.
De opmerking van mijn moeder, meid dat is toch niet zo erg, je bent nog jong genoeg en kunt nog meer kinderen krijgen,maakte de eerste huilbui los en toen kon ik niet meer ophouden. Dus wat jou overkwam nadat je eerst zo blij bent en dat het een onvermijdelijk einde is en je verdriet daarom kan ik me nog steeds heel goed herinneren. Het moeilijkste van die periode is dat de eerste dagen iedereen met je komt praten maar na een weekje gaat voor je omgeving het leven weer zijn gang. Alleen voor mij niet en dat is wat me nu nog pijn doet. Het enige wat een beetje hielp is dat de natuur zelf meestal zijn werk goed doet en dat dit kindje als het was blijven leven grote kans had om met problemen geboren te worden. Bij mij hadden alle dingen dus niets te maken met mijn leeftijd en de beslissing die jij moest nemen is bij mij nog niet in mijn gedachten geweest. Maar wel de blijheid en het geluksgevoel en later de onmacht en het verdriet. Later hebben we nog een dochter en een zoon gekregen en de kinderen weten dat er tussen de eerste twee een kindje is geweest dat niet geboren mocht worden. De opmerking van mijn dochter zal ik daarom ook altijd onthouden. Mam, als dat kindje was geboren had je mij nooit gehad. Daar heeft ze gelijk in en met haar waren van het begin af hartstikke gelukkig.
Nu ik doorgelezen heb wat ik allemaal geschreven heb ik het eigenlijk de eerste keer ndat ik gebeurtenissen van die periode achterelkaar als een verhaal mee maak. Daarom kan ik heel goed je gevoelens begrijpen want bij mij heeft het nooit een plaatsje gekregen. Misschien dat de tranen die ik de afgelopen uren te verwerken kreeg dat nu wel doen. Dank je dat ik dit mocht lezen en meevoelen. T
_________________________________________________________________________________________________________________________
30.01.2009
Een geweldig boek en toe ik je nawoord las en dat het dus echt gebeurd is allemaal geeft het nog een extra dimensie. Ik was aan het lezen en dacht steeds, wat zou die ingrijpende gebeurtenis nu zijn ?? ook nooit aan gedacht dat het niet goed zou zijn met Vlokje*. Erg ontroerend. Wat ik wel jamme vond, is dat het einde zo losjes/snel werd verteld, van mij mocht het boek wat dikker zijn ;-). Amanda
__________________________________________________________________________________________________________
26.01.2009
Wat een prachtig boek. Ik ben zelf moeder van drie volwassen kinderen en heb nog nooit echt stil gestaan bij dit onderwerp. Je hebt mij aan het denken gezet. Dank daarvoor en het ga je goed. Gerda.
_________________________________________________________________________________________________________________________
20.01.2009
Ik heb afgelopen weekend je boek uitgelezen, was er eind vorig jaar al in begonnen, maar moest mezelf eerst de rust en tijd voor hebben om dit te kunnen doen. Vond ikzelf! Ik vond het erg fijn veel herkenning erin terug te vinden, vooral het verhaal in het ziekenhuis, beleefde ik weer opnieuw. En besefte ik weer dat het niet niks is en je het ook altijd bij je zal dragen!
In November 2007 heb ik een namelijk een miskraam gehad, was toen 2 maanden zwanger en het moest in het ziekenhuis weg worden gehaald. Dat was wel even zwaar. Maar nu ruim een jaar verder kijk ik er wel weer anders tegenaan en heeft het zo moeten zijn. En heeft mijn lijf op tijd hiervoor gezorgd. Het moeilijkste van alles vond en vind ik nog steeds is dat we even een (zwak) hartje hebben kunnen horen en dat je bijna 2 weken met iets niet levend meer in je buik rondloopt. S.
_________________________________________________________________________________________________________________________
18.01.2009
Ik heb je boek gelezen en kreeg er tranen van in mijn ogen. Het heeft me echt aangegrepen en inderdaad wat anderen ook zeggen, het doet zoveel met je…wat je allemaal meemaakt en dat je je gevoelens met anderen kan en wilt delen. Dat is zo belangrijk. Helaas had ik geen luisterend oor toen ik in een heel moeilijke periode zat en soms doordat je er niet over kunt praten, ben ik ineens een hele dag de weg kwijt om het zo maar eens uit te drukken. De verwerking duurt daardoor extra lang en ik hoop echt dat je genoeg steun aan je vrienden en je ouders hebt gehad. Ik hoop dan ook dat je nog een mooi boek gaat schrijven en ik ga het zeker weer kopen. Nel
_________________________________________________________________________________________________________________________
16.01.2009
Nadat ik zomaar de boekwinkel was ingelopen, viel direct mijn blik op je boek. Heeft zo moeten zijn denk ik maar, want alle andere interviews had ik gemist.
Ik ben er direct in gaan lezen en enorm door gegrepen. De schok ,de twijfel , en de keuze, en het verdriet, en de verwerking.
Het is nu bijna een jaar geleden dat ik, 40 jaar, getrouwd moeder van een zoon van 7 , toch ongepland zwanger werd.
Na de eerste schok bleken er zelfs 2 kindjes in mijn buik te zitten, en dat gaf ( ik zal je alle details besparen) mede omdat ik een baarmoeder afwijking heb nog meer kans op allerlei complicaties.
We hebben daarom met veel pijn in ons hart moeten besluiten de zwangerschap te moeten beëindigen.
We hebben het pas na 3 maanden heel beperkt aan vrienden en familie kunnen vertellen, het was zo iets van ons. Daarbij had ik van mijzelf nooit gedacht een abortus te moeten ondergaan. Een enorm gevoel van schaamte.
Ook wij hebben geprobeerd afscheid te nemen van 'lystje en popke" vlinderstruiken geplaatst in de tuin en 2 hele mooie vlinders als decoratie gekocht. Toch merk ik nu dat het leven weer doorgaat, we proberen de draad weer op te pakken en denk dat ook redelijk lukt maar nu zit ik hier, en de tranen stromen over mijn gezicht. Jammer is wel dat de buitenwereld nog sneller over gaat tot de orde van de dag, er eigenlijk niet meer geïnformeerd wordt, terwijl daar wel de behoefte aan blijft. Er gaat voor mij geen dag voorbij dat ik er niet aan denk, en het verdriet, ondanks dat we de beslissing zelf hebben moeten nemen, en niet de natuur het van ons afgenomen heeft, ik dat altijd bij me zal dragen. Je boek heeft me zeker weer een paar stappen verder gebracht, in het hele proces, en daar ben ik je dankbaar voor. Ik wens je het allerbeste! C.
_________________________________________________________________________________________________________________________
16.01.2009
Wat een geweldig boek! Had het in no time uit. Heb tranen gelachen om sommige stukken die je schreef om vervolgens tranen te laten vallen wanneer het ging over je verlies. Prachtig verwoord, zeer herkenbaar en emotioneel. Ik had het boek weggelegd in december na die paar bladzijden, vooral vanwege mijn angst voor mijn weggestopte emoties. Inmiddels ben ik blij dat ik het gelezen heb en heb er ook lering uitgetrokken. Dagelijks kijk ik naar mijn dochtertje en besef wat een wonder ze eigenlijk is. Olga
________________________________________________________________________________________________________________
16.01.09
Leonie, prachtig boek, goed verhaal en voor elke vrouw iets herkenbaars. Ook voor vrouwen die geen kinderen willen of hebben.
Ik werd net als ieder ander "gegrepen"door je emotie, het benoemen van je "vrucht" Vlokje heb ik ooit ook eens gedaan, met dezelfde naam zelfs. Het is al wel jaren geleden, ik was toen pas 30, nu 45, maar vergeten doe je het nooit. Bedankt dat je je gevoelens wilde delen met zovelen vrouwen, na een tijd zul je bemerken hoeveel invloed dat op vrouwen heeft gehad. Blijf vooral doorgaan met schrijven, ik ben nu al een grote fan. Warme groet, Jolande
_________________________________________________________________________________________________________________________
14.01.09
Ik ben sinds vorige zondag je boek aan het lezen en het is prachtig ,ik ben net bij het stukje aanbeland waar je ontdekt dat Vlokje niet meer in leven is.Ik was zo op aan het gaan in die roze wolk en vond het hartverscheurend dat de verwachting plotseling verdwenen was,ik bleef hopen op een wonder, een misverstand. Je hebt me echt meegezogen in je verhaal zo erg zelfs dat ik iets gedaan heb wat ik nooit doe als fanatieke lezer, ik heb de laatste bladzijde gelezen...Toen zag ik je oproep dat je het leuk zou vinden om een reactie op je boek te krijgen. Nou, hier ben ik dan ;-)
Ik deel mijn verhaal met mijn schoonzus,ze heeft haar kindje verloren toen ze zes maanden zwanger was, alles ging goed en opeens poef, de droom was weg. Weet dat je niet alleen bent met je verdriet en koester wat Vlokje allemaal in je losmaakte het maakte je nog een mooier mens , alsof je plotseling over een innerlijke kracht beschikte toen je uiteindelijk voor haar koos.
_________________________________________________________________________________________________________________________
12.01.09
Hierbij mijn reactie na het lezen van jouw boek: Een glimp kon ik nog opvangen van je interview bij het TV-programma het Elfde Uur, het leek wel alsof ik voorbij had moeten zappen op dat moment gezien het onderwerp. En zo ook mijn beste vriendin, zij had jou ook gezien en vertelde het mij speciaal, misschien dat ik er iets aan had.
Ik heb er even over moeten denken om jouw boek wel of niet te kopen. In oktober hoorden ook wij bij de 1e echo helaas geen hartje kloppen en dit was ook eerder dit jaar in april het geval, beide keren gevolgd door een curretage.
Maar vorige week heb ik jouw boek dan toch gekocht en inmiddels heerlijk uitgelezen. Ik vond het een geweldig, realistisch en emotioneel boek.
De blijdschap, de toekomstdromen en daar tegenover het gevoel om weer terug bij af te zijn, het emotioneel door een diep dal gaan was heftig om te lezen. Maar ook is het voor mij een hele belangrijke herkenbare bron om hier kracht en energie uit te putten om de toekomst weer positief te zien. Want ook ik ben de draad en het vertrouwen in het leven van tijd tot tijd behoorlijk kwijt. Ik zie jouw boek als een grote oprechte steun voor mij en al die anderen die zich verdrietig en "leeg" voelen. Wendy
_________________________________________________________________________________________________________________________
08.01.09
Wat een prachtig boek heb je geschreven. Ik geef altijd mijn boeken weg,of verkoop ze nadat ik ze gelezen heb. Deze hou ik zelf. Ik wil er geen afstand van doen. Ik heb het in 2 dagen uitgelezen,heerlijk. Ik ben echt verslaafd aan goede schrijfsters,dus ga gauw een nieuwe schrijven, ik ben een fan van je. Geweldig. Frieda
__________________________________________________________________________________________
05.01.09 Lieve Leonie, dank je voor het opschrijven van 'mijn' gevoelens. Ik heb je boek gekregen van een lieve vriendin die schrok van jouw uitstraling en de tekst achterop je boek; in jou herkende zij een groot deel van mij. Dit gegeven intrigeerde mij zeer en ben meteen je boek gaan lezen. Het eerste gedeelte jouw boek is zeker op mij van toepassing; de leeftijd, carrière, sociale leven, lieve ouders, single en leven in een grote stad. Na een burnout 3 jaar geleden waar meerdere onderwerpen deel van uitmaakten heb ik besloten om mijn kinderwense vaarwel te zeggen. Geen geschikte partner; en met als uitgangspunt dat een kindje een vader en een moeder nodig heeft, heb ik mijn besluit genomen. Vorig jaar ontmoette ik een lieve man, waar ik zwanger van werd. Mijn eerste reactie was dat ik dit niet wilde; de relatie was nog pril en ik inmiddels 39. Tevens deelde mijn vriend mij mede dat hij helemaal geen kinderen wilde en is definitief vertrokken. Ik kon de overtijdbehandeling niet aan en heb besloten om de zwangerschap een kans te geven, niet wetende hoe of wat; op een diep innerlijk gevoel. Inmiddels ben ik verhuisd, bevallen van een prachtige dochter, 40 geworden en mijn baan kwijt. Kortom een intensief jaar achter de rug met emotionele hoogte en diepte punten. Bij het lezen van jouw boek heb ik gelachen en gehuild. Omdat ik de twijfels en het uiteindelijk aandurfen van het lot zo herkende. Ik heb ook erg moeten huilen omdat ik het jou zo gun om te ervaren wat ik elke dag mag ervaren; de glimlach en de vreugde van een mooi en onschuldig meisje dat inmiddels 9 maanden is. Mijn leven is totaal veranderd; alleenstaande moeder met een paar lieve vrienden, de liefste ouders, inmiddels een nieuwe baan en met het allermooiste cadeau. Zij is degene die mij helpt om emotioneel te groeien en de stimulans om nog meer uit het leven te halen. Het is niet altijd even makkelijk, maar zeker de moeite waard! Ik wens je een goed, gezond en liefdevol 2009! ________________________________________________________________________________________________________________________
02.01.09 Ik heb je boek in een adem uitgelezen, voor mij was het een en al herkenning van gevoelens, emoties uit de moeilijkste periode van mijn leven! 43 jaar was ik, mijn wereld stond op zijn kop! Mijn omstandigheden waren dezelfde als de jouwe! Ook ik moest die keuze maken en heb hem gemaakt! Gekozen voor het leven!
Ik kreeg een prachtige zoon! Wat mij vooral heel erg geraakt heeft is het feit, dat ik er ook nooit overnagedacht had dat het ook mis zou kunnen gaan! Ik weet niet of ik dat aangekunt zou hebben, vooral nadat je in het allerdiepste van je ziel voor dit kind gekozen hebt! Je wereld draait 180 graden, je gaat je verbinden. Wat ongelooflijk knap, dat je je leven richting hebt kunnen geven na zo'n ingrijpende gebeurtenis. Ik vond het een prachtig boek en heb grote bewondering voor jou!! Het ga je goed! R.
_________________________________________________________________________________________________________________________
02.01.09 Ik heb gister je boek uit gelezen. En de tranen liepen over mijn gezocht, wat mooi en zó herkenbaar. Veel verwachtingen die ik had zijn niet uitgekomen, andere ook weer wel en misschien inderdaad allemaal met een reden. Annemarie
_________________________________________________________________________________________________________________________
31.12.08 Ik ben nu voor 2 weken op vakantie in USA en heb je boek mee genomen. Ik moet eerlijk zeggen wat een goed boek. Het maken van een keuze en daarin de juiste manier vinden heb ikzelf ook moeten doen. Ben op dit moment een jonge vrouw van 24 die nu blij in verwachting is. De keuze om mijn zwangerschap door te zetten was een moeilijke keuze omdat ik niet meer samen ben met mijn partner, mijn realtie was erg slecht. En een kind kan niet voor zichzelf zorgen en zichzelf beschermen, dat moet een volwassen persoon toch doen. Veel van waar ik mee heb geworsteld komt terug in het boek. Ik weet nog heel goed dat ik bij de eerste echo en bij het eerste keer het hartje hoorde mij pas ging realiseren dat het visje echt een mensje was. Het alleen ervoor gaan was al de grootste keuze, de hulp van vrienden en familie merk je pas als je de keuze hebt gemaakt. Ik kan nu niet meer wachten dat mijn kleine er is. Wanneer ik vragen heb of ik zit ergens mee dan uit ik dit door creatief bezig te zijn. Bedankt voor het op papier zetten van dit mooie verhaal. Anne
________________________________________________________________________________________________________________________
31.12.08 Ik heb zojuist je boek in een ruk uitgelezen en ben er erg van onder de indruk. Het is bijna eng om te zien hoeveel overeenkomsten er zijn met mijn eigen leven, alleen heb ik het geluk dat mijn " vlokje " er nog is. Maar ik realiseer me heel goed dat het anders kan/had kunnen lopen. En voel met je verdriet mee.Dank je wel dat je dit boek geschreven hebt en zal het in mijn omgeving zeker aanraden. Succes met alles! Daniella
________________________________________________________________________________________________________________________
30.12.08 Meteen het boek gekocht en achter elkaar uitgelezen met een lach en een traan. Knap geschreven Leonie. Je verdriet was intens invoelbaar en het leven van een single zeer herkenbaar.
Ik ken diverse singles met hun wensen : prachtige hoog opgeleide vrouwen rond de veertig met prima banen en sociale kontakten. Het is fantastisch dat door jouw boek zoveel jonge vrouwen in min of meer dezelfde situatie zich begrepen en gesterkt voelen. Het boek werd een sinterklaaskado voor een van onze dochters. Alweer de derde druk in zo korte tijd .Geniet er van Leonie, ik wens je heel veel succes. Coby.
________________________________________________________________________________________________________________________
30.12.08 Gefeliciteerd met het mooie boek van je. Vol bewondering heb ik het vandaag uitgelezen. Ik zag verschillende raakvlakken met mijn levenservaring. Een levenservaring dat in een tegenovergesteld resultaat is uitgemond, namelijk dat er wel een kindje is gekomen. Maar evengoed onverwacht.
Het mooie aan je boek is dat je de deur die door de zwangerschap is geopend open gelaten wordt om de verhalen, ervaringen en wijsheden van andere mensen toe te laten en een plek te geven. Je laat volgens mij hiermee zien dat elk kind- wel of niet geboren- een bijzondere betekenis mee geeft aan de verwekkers en de omstanders, juist vanuit de context waarin het ontstaat. Dat vatte je mooi samen in het ontmoetingsmoment voor de steen, met de vrouw wier dochter met moeite zwanger was geworden. Karel.
________________________________________________________________________________________________________________________
30.12.08 Ik heb je boek net uit en ik was er van onder de indruk. Ik heb zelf nooit een miskraam gehad en ik wist ook niet dat dit boek hierover zou gaan. Pas toen ik het uit had, begreep ik dat het deels autobiografisch was, waardoor het verhaal nog meer indruk maakte. Ik heb 2 kinderen van 2 en 4 en mijn jongste dochter is geestelijk en lichamelijk gehandicapt. Een hele andere situatie, maar wel ook een die (nog steeds) veel emoties oproept. Ik herken de manier waarop jij het omgaan hiermee verwoordt in je boek: dat het soms moeilijk is om je emoties te laten zien maar dar het ook veel kan opleveren. Bedankt dat je dit hebt willen delen. Nienke
_______________________________________________________________________________________________________________________
29.12.08 Ik raakte in 2007 in verwachting van mijn jongere buitenlandse vriend toen hij een paar weken bij mij in Nederland was. Hoewel wij elkaar nog niet zo lang kenden, waren we, gezien mijn gevorderde leeftijd, wel min of meer bewust met kinderen bezig. Alleen hadden we geen van beiden verwacht dat het zo snel zou lukken, niet in de laatste plaats omdat ik al 40 was. Voordat ik mij realiseerde dat ik überhaupt zwanger was, werd mij tijdens de allereerste echo verteld dat er niets te zien was en dat ik 99% zeker een miskraam zou krijgen. Ik was nog niet eens gewend aan de gedachte dat ik zwanger was en moest er nu alweer afscheid van nemen! Een week van ongeloof, verdoving en verdriet volgde, een week van wachten op wat zou komen. Het was allemaal extra moeilijk omdat mijn vriend, die ver weg in zijn eigen land zat, er zelfs aan de telefoon niet voor mij kon zijn. Hij was door allerlei omstandigheden erg met zichzelf bezig en ik denk dat hij diep van binnen nog niet klaar was voor het vaderschap.
Omdat er niets gebeurde werd ik naar het ziekenhuis gestuurd om opnieuw een echo te laten maken. Daar zag ik tot mijn verbijstering op het scherm mijn kindje zitten, precies zo groot als het hoorde te zijn voor pakweg 6 weken zwangerschap. Nu was mijn ongeloof nog groter en ik wist echt niet meer hoe ik het had. Ik was wel wat gewend in mijn leven, maar deze emotionele achtbaan sloeg echt alles. Na een beetje tot rust gekomen te zijn drong het tot mij door dat de relatie met mijn vriend wel eens geen stand zou kunnen houden en dat ik mij mogelijk moest voorbereiden op het alleenstaand moederschap. Hoewel ik niet stond te juichen was ik er, gesterkt door de reacties uit mijn omgeving, wel van overtuigd dat ik het aankon. Langzamerhand kon ik ook blij zijn met mijn zwangerschap.
Vlak voor kerst kreeg ik bloedingen die geleidelijk heviger werden. De verloskundige, die ik achter haar kerstdiner had weggeplukt, vertelde mij dat het op een miskraam kon wijzen, maar dat dit net zo goed bij mijn zwangerschap kon horen. Er zat niets anders op dan te wachten. Ik twijfelde hevig. Zou ik zoals gepland naar mijn vriend vliegen of toch maar hier afwachten wat er zou gebeuren? Ik besloot dat ik liever bij hem wilde zijn en stapte op het vliegtuig voor een lange reis. Om een lang verhaal kort te maken: een dag voor de jaarwisseling verloor ik mijn kindje alsnog in een hotel in een ver land. Mijn vriend wilde er nadien nooit meer over praten, het was nu eenmaal gebeurd en wie weet wat er nog aan mooie dingen konden gebeuren. Ook in mijn omgeving kon ik mijn verhaal niet echt kwijt. Het was verbijsterend om te merken hoe sommige mensen moeiteloos overgingen op de orde van de dag. Het ene moment was iedereen nog zo blij voor mij en het volgende sprak nauwelijks iemand er nog over, op een aantal lieve uitzonderingen na dan.
________________________________________________________________________________________________________________________
28.12.08 Over twee weken is het een jaar geleden dat ik mijn kindje verloor en het verdriet komt in alle hevigheid weer terug. Of misschien kom ik er nu pas voor het eerst echt aan toe. De relatie is voorbij en er is nog geen nieuwe voor in de plaats gekomen. Ik word over een paar maanden 42 en hoor die meedogenloze klok oorverdovend hard tikken. Ook ik herkende het nodige in jouw boek en ik wil je danken voor het delen van je verhaal. Desondanks heb ik er niet echt steun aan kunnen ontlenen. Het heeft mij wel, opnieuw, met mijn neus op de keiharde feiten gedrukt: dat ik zal moeten accepteren dat ik in dit leven mogelijk nooit moeder zal worden. Uiteindelijk zal mij dat wel lukken, maar nu doet het nog even teveel pijn …… Susan
_______________________________________________________________________________________________________________________
Lees nog meer persoonlijke reacties>>>
